گوزان گوز
( شعر با نمکی از وبلاگ یزید به مناسبت این ایام )

گوز ِ گوزان ، گوز
شال و عمّامه به تن پيچيد
سوی مسجد شد روان ـ آن گندجای ، آگنده از گند ِ دهان ِ مؤمنين
آنك !
باز خود ، اينك !
بشنو امّا زان دلير ِ شير كير ِ عرصه ی ناوردهای ِ هول
كوه ِ كوهان ، كوه
مرد ِ مردان ، مرد
اژدها كش ؛ رستم ِ دستان :
ابن ِ ملجم !
ايستاده گوشه ای پوشيده و باريك
با يكی تيغی كه چون گوهر درخشد در شب ِ تاريك !
...
گوز در محراب شد
تكبير گفت : الله ...
اللهُ اكبر !
ابن ِ ملجم
پوزخندی زد
تيغ بالا برد
« يا علی » گفت و فرود آورد .
گوز شد صد پاره و
از هم فرو پاشيد
« زرت ُ ربّ الكعبه » ای گفت و
به خود شاشيد !
□□
بس فرشته آمد از اعلای ِ علّيِّين
زی زمين ، آن شب
كوفه آن شب گوز باران بود .
گوز اندر گوز
گريه شان تا آسمان می رفت
تا خدا
تا عرش
تا فراخ ِ دورناك ِ گوزدان می رفت !
□
صد فرشته ، گوز را آن شب
شستشو كردند
ها كردند ؛ هو كردند
بهر ِ تلقين كيری اندر گوشهای او
فرو كردند
هی درآوردند ،
باز تو كردند
خايه هايش را اطو كردند
كون ِ پاره پوره ی او را
رفو كردند
...
گفت راوی : اشقيا ليكن ،
آن شب از ته خنده های بی وضو كردند !!!

يزيدم !
رمضان يك هزار و چارصد و خلاص !